Artikel von

Veelen Dank för de Musik, dit mol wedder in us Heimatspraak

Brake



In min Kinnertied weer in de 40er Johrn faken de Strom wech. Leitungen weern twei, Trafos weern drapen wurrn, oder de Strom wür eenfach utschalt. Wat mokten wi, wenn dat düster weer, wi sungen. Volksleeder kreegen wi all inne eerste Klass lehrt. Wenn Mudder mit us in`n Wald güng, Holt sammeln, wat mokten wi? Singen. Wenn Beerdigung weer, domols wurrn op Land de Doden noch int Hus opstellt, mussen wi Kinner vun de School hen  un singen. „So nimm denn meine Hände“,dat Leed weer jümmers dorbi. In Konfirmanden Ünnericht lehrte man us een Barg Karkenleeder. Wi köt na 70 Johr jümmers noch Text un Musik ohn Book singen.-

Wi weern in Spanien in`n Urlaub, Andalusien, wi weern so 25 bit 30 Personen vun`t sülwige Reisebüro, meis alle in dat sulvige Oller. Wi seeten in soon Runde in een Binnenhoff. Eerst wur düchtig vertellt, meis Hochdütsch, awer wi weern ok een poor Plattsnackers dorbi. Sangria ölt de Kehl un heevt de Stimmung. Us Leiter har sik een Akkordeon lehnt. Mitlerwiel weer dat schummrig wurn. Op sin Quetschkommod stimmte he „ Lilli Marleen“ an. Alle kennten den Text un sungen mit. Wi harrn all markt dat wi mitlerwiel ganze Menge Tohörers harrn.

Een öller Froonsminsch keem un frogt uns, op ingelsch, op wi dat Leed eer toleev nich noch mal singen kunn. So wat lätt man sik nich tweemol seggen. Se hörte us to un de Tranen kullerten eern öber de Backen. Dat Leed harr se in England hört, wenn de dütschen POW (Prisoner of war) in Naberschap abends na Fierobend in eer Camp sungen hebbt.

Wi Olleren harrn jo son ganzen Barg Leeder, de wi ohn Textblatt singen kunn. „Burlala“ is jo een plattdütsch Leed. Mit ganz veel Strofen, jeder kenne een, de Lüe ut England kennten de Melodie ok un wussen ok Texte, de se denn bistüern kunn. „Us Herr Pastor sin Koh“, wat man dor allns vun gebruken kunn.

Dat Singen köt noch veele Lüe, inne Karaoke Bar mit den Text vun Teleprompter, in`t Footballstadion, wenn Mannslüe, mitünner ok Froonslüe veel Wiin drunken hebbt, anne Mosel oder an`n Rhein.

Wor man singt, dor kannst di bi hensetten, böse Minschen kennen keen Leeder. So een Snack is jümmers noch wohr.

Mathias Claudius hett een heel schön Leed schreven: „Der Mond ist aufgegangen“. Hört sik good an un wenn du den Text un Melodie hörst, stellen sik de Hoor op din Arms op, so good gefallt di dat.

As Helmut Schmidt doot weer, har he sik dat plattdütsche Leed wünscht to Beerdigung (in`n Michel in Hamborch) „Ik wull wi weern noch kleen Jehann, dor weer de Welt so groot. Wi seeten op den Stehn Jehann, weest noch, bi Navers Soot“ . Hannes Wader sung dat un ik kann mi good vörstellen, dat so manch een Troonen har inne Oogen.

Dormit dat nich all to fierlich wart, singt wi leever: „ Froh zu sein, bedarf es wenig, denn wer froh ist, ist ein König.“ Und dat as Kanon, denn tohoop singt sik beeder.

Ober man mutt eenfach fastholln, je seltener du singst, desto rustiger hört sik dat an.