Eene sünnerbore Geschichte up Platt...                    

Deepenfurth / d. 1. Sept. 2011 <> Jonny Agena Ji kennt de Elfenwisch ? Se liggt an de Gießelhörsser Bäk, dor wo de Bäk ünner de oole B-75 dörgeitht, furs no de Krüüzung, wo dat no Tössholt afgeiht. De Lüü vertelln sik sünnerbore Geschichten van de Elfenwiese, un Professor Friedrich Meyer, de een poor Johr at Schoolmester an use lüttje Gießelhörsser  School weer, hett dat upschrewen.
Up een lüttje Anhöchte mitten in de Wisch stunn de Zwergenburg. Woller mol weer dat Vörjohr wurn un vonnobend scholl een Fest von all de Zwerge un Elfen ween. Se wolln dat Vörjohr begröten. De gräsige kohle Winter weer vörbi, un nu keemen see von allen Sieten up de Wisch tosomen.             De Zwergenkönig in siene silberne Rüstung keem ut siene Burg. Dat Zwergenvolk keem ut dat Holt rund üm de Wisch, wor se ünner Moos in Wuddeln den Winter öwer sick utrauht harrn. De Elfen footen sik bi de Hannen, danzen öwer de Wisch un sungen : ,,Ei, nu komt, de Winter is dot !" De Zwerge schmeeten ehre Spitzhöer hoch in de Lucht un de lüttje Wichtel Zippel-Zappel schoot koppheister dör dat Gras.  " Go anne Siet, du Wiesnäs", reep dor up eenmol een oolet  Zwergenmännchen . ,, Mok Platz, hier kummt Elfa, de Elfenkönigin van de Wisch, mit ehre beiden Süstern." De oole Deener broch siene Herrin säker dör de Wisch no den Zwergenkönig. De stunn dor all un begröt de Elfenkönigin : ,,Willkommen Elfa, dat Vörjohr is dor ! Wess du woll, dat vondogen de Dag is, an de du mi versproken hest, miene Königin to weern ? " Elfa nickte un foot ehm bi de Hannen. Dat weer een Jubel un Spektokel. Elfen un Zwerge foten sik bi de Hannen un danzten vör Freid rund in run. De witten Elfenkleeder swewen öwer de Wisch. Mit eenmol ower weer all´s still. ,,Een Minsch, een Minsch", reep een. Och, wat stoben se dor  ut´anner . Ower dat weer all to loot. Een Minsch harr ehr bi´t  Danzen un Fiern tokäken, un een oole Spruch segg, dat se nu all verzaubert wurn.                          At dat Minschenkind ower so rech üm sik keek, weer allns verswunnen. Wor eben noch de treue Deener stunn, schlängelt sik nu eene Bäk dör de Wisch.  De Elfenkönigin un ehre Süstern wurn in dree Ellern verwandet. Trurig stunn se an de Bäk un winkten mit ehre Takken no´t  annere  Öwer, wor up de höchste Stell de Zwergenkönig stunn, de nu een Silberpappel wurn weer. De Elfen up de Wisch wurn Botterbloom, Primeln un Kukusbloom. Dortwüschen stunn stunn de Zwerge mit ehre spitzen Höer, dat weern nu Seggen un Rüschen.  In´t  Holt runümto wurn de Elfen un Zwerge to Waldmeister un Speckbloom. Dor, wo de Burg stohn harr, stunnen nu hooge Eeken. ,, Deeborg", so nennt man noch vandogen dissen Platz. Doch eenmol in´t  Johr, to´n  Vorjöhrsanfang, denn wokt se all woller up. Ower bloot för disse eene Nacht.  De Ellern at erste, dat sünd Elfa un ehre Süstern. Elfa dinkt an de Tiet, at se noch vergnögt in de Wisch danzt hett. Se is trurig un ehre Tronen fallt at lüttje geele Perlen in de Bäk. De oole Deener, de wett nu Bescheed. Gau fangt he de Tronen in un verdöhlt se an all de verzauberten Zwerge un Elfen. De Silberpappel kriggt toerst een. Se winkt denn lustig mit ehre Twiege : ,,Vannacht, Vannacht, denn danzt wi woller", süselt se sacht de annern to. Wenn´t  öwerall hin klungen is, kummt wooler Läben in de Wisch. Dor ward danzt un fiert.           Un wenn denn de witten Kleeder vergnögt dör de Lucht swewt, seggt de Minschen : " Wat is dat woller näbellig in de Elfenwiese ! " Se könt jo nich weeten, dat dat de Elfen sünd bi ehrn Vörjohrsreigen.